Σοβαρές ρωγμές στο “αφήγημα”, από τη μια, απουσία συνολικού σχεδίου, από την άλλη…

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το κυβερνητικό αφήγημα, σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας, έχει υποστεί μάλλον ανεπανόρθωτες ρωγμές. Η πλειονότητα των πολιτών έχει διαφορετική άποψη από τις “ηρωϊκές” ιαχές του πρώτου κύματος και από τις τωρινές εύκολες συγκρίσεις με όσα συμβαίνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Αυτή η καταβύθιση των ποιοτικών στοιχείων στις μετρήσεις θα έπρεπε να προκαλεί σοβαρό προβληματισμό στο πρωθυπουργικό επιτελείο, αν και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει και η “δύναμη πυρός” εστιάζεται σε κινήσεις αποσπασματικές και σε επικοινωνιακή διαχείριση του χρόνου μέχρι την ευφορία που αναμένεται να επιφέρει το εμβόλιο. Μέχρι τον Ιούνιο θα έχουν εμβολιαστεί όλοι οι Έλληνες, είπε, άλλωστε, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, προδίδοντας, ίσως, και το χρονοδιάγραμμα πιθανών πολιτικών εξελίξεων.

Αυτή είναι η μία όψη των δημοσκοπήσεων. Εάν, όμως, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης την επισημαίνει και την υιοθετεί, οφείλει να αναλογιστεί τους λόγους για τους οποίους η διαφορά μεταξύ της ίδιας και του κυβερνώντος κόμματος δεν κλείνει με την ταχύτητα που θα ανέμενε κανείς.

Αναμφίβολα, το προφίλ του πρωθυπουργού σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνο του Μαϊου ή του Ιουνίου. Ούτε καν με εκείνο του Σεπτεμβρίου. Αναμφίβολα, η Ν.Δ δεν συγκεντρώνει τα ποσοστά εκλογικής επιρροής που αποτυπώνονταν πριν μερικούς μήνες.

Όμως, οι ίδιες μετρήσεις καταγράφουν μια πολύ μικρή μόνο ανάκαμψη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Οι πολίτες θυμώνουν με την κυβερνητική διαχείριση στο δεύτερο κύμα της πανδημίας αλλά δεν επιλέγουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ένα μεγάλο τμήμα εκείνων που το ψήφισαν πριν 17 μήνες, παραμένουν περίσκεπτοι ή και απογοητευμένοι στη ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου, ή, ακόμα χειρότερα, δηλώνουν (τώρα) πως δεν θα προσέλθουν στις κάλπες όταν διεξαχθούν εκλογές.

Φυσικά, όλα αυτά συνιστούν μόνο μια “φωτογραφία της στιγμής”. Και το πρώτο, και το δεύτερο. Αλα καρτ υιοθέτηση των δημοσκοπήσεων δεν υπάρχει.

Λογικά, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα σχετικά με το τι είναι αυτό που κρατά αυτό το μεγάλο τμήμα φίλα προσκείμενων ψηφοφόρων μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ακόμα δε περισσότερο, τι είναι αυτό που δεν φέρνει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης “νέους” ψηφοφόρους που θα το καταστήσουν ανταγωνιστικό ως προς τη διακδίκηση της διακυβέρνησης.

Τρία είναι τα βασικά στοιχεία που θα μπορούσαν να περιγράψουν μια απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Πρώτον, η τεκμηριωμένη αντιπολίτευση. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ ορθώς επισημαίνει μια σειρά από κυβερνητικές ολιγωρίες και ανακολουθίες, όπως η συστηματική μη ενίσχυση του δημοσίου συστήματος υγείας και η ελλιπής προστασία των ασθενέστερων από τις φαραωνικές οικονομικές συνέπειες της πανδημίας, όλα αυτά δεν συμπυκνώνονται επαρκώς σε μια συνολική θεώρηση. Αρκετές επί μέρους προτάσεις, που έρχονται, όμως, σαν βεγγαλικά, σε μια ούτως ή άλλως συγκυρία σύγχυσης, φόβου αλλά και επικοινωνιακής υπεροπλίας της κυβέρνησης.

Δεύτερον, η απουσία συσπείρωσης και ενιαίας έκφρασης. Παρεμβάσεις αποσπασματικές, αντιφάσεις και μικρές προσωπικές στρατηγικές θολώνουν το μήνυμα που επιχειρεί να στείλει ο Αλέξης Τσίπρας. Κι’ όμως, η συγκυρία είναι ευνοϊκή καθώς το κυβερνών κόμμα απομονώνεται απέναντι σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όμως, δεν φαίνεται να κατορθώνει να συγκεράσει εποικοδομητικά αυτή την αντίδραση.

Τρίτον, λείπει το “δια ταύτα”. Απέναντι στην προβληματική διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας και στις ιδεολογικές εμμονές ως προς την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει κατορθώσει να προτείνει και να προβάλλει ένα συνολικό σχέδιο εναλλακτικής διακυβέρνησης και πολιτικής. Τι λέει, για παράδειγμα, συγκροτημένα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ απέναντι στο μεταρρυθμιστικό (;) σχέδιο Πισσαρίδη; Λέει, αλλά, τελικά, …τι λέει; Ποια δέσμη προτάσεων θα προκαλέσει την ανάκαμψη της οικονομίας και τη διάσωση της κοινωνίας μετά το εμβόλιο;

Γιατί, εν τέλει, να επιλέξει κάποιος το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν θα κυριαρχήσει η ψευδαίσθηση της κανονικότητας μετά τους εμβολιασμούς και την υποχώρηση της πανδημίας; Θεμελιώδες ερώτημα.

Η κυβέρνηση, εν κατακλείδει, υφίσταται εντονότατες πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις και ο “μήνας του μέλιτος” έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, θα ήταν, ωστόσο, παραπλανητικό να πιστέψουν κάποιοι πως εμφανίζει σημάδια προϊούσας κατάρρευσης. Τη δυνατότητα των πρωτοβουλιών τη διατηρεί –ως κυβέρνηση-, και μπορεί, αν όχι να ανακάμψει, να διατηρήσει ικανή απόσταση ασφαλείας από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Η ιστορία με τις τρεις επιστολές είναι εξόχως διδακτική αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα είναι σύντομο το διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη…