Το σήμα του Τσίπρα και ο ρόλος των νέων προσώπων

Στο βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του Caravel (συνδεδεμένο γαρ με τόσες μνήμες παλαιού ΠΑΣΟΚ) ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανέβηκε για να γλείψει τις πληγές της εσωστρέφειας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είχε ήδη γίνει με τα μικρά διακριτικά τελεσίγραφα, τον τελευταίο καιρό, και το αναμφίβολα ώριμο και ενωτικό άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου στην “Εποχή” πριν μία εβδομάδα. Το γεγονός ότι αφιέρωσε ένα εγκώμιο αρκετών λεπτών, ως ουσιώδης αποστροφή της ομιλίας του, στον Πάνο Σκουρλέτη που μετακινείται από το κόμμα στη Βουλή, μπορεί να εκληφθεί και ως δείγμα κομματικού πολιτισμού αλλά και, από την άλλη, συνειδητοποίηση του πόσο επικίνδυνο είναι το σπορ της αμφισβήτησης. Ανάλογο δείγμα ήταν και το ενθέρμως υποστηρικτικό άρθρο του Θανάση Καρτερού για το Νίκο Παππά, το οποίο άπαντες αντιλαμβάνονται πόθεν εκπορεύεται και σε ποιούς απευθύνεται. Φαίνεται (;) πως όλοι έχουν κατανοήσει πως το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από τον διαμοιρασμό τιμαρίων.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο σε ένα κόμμα που παλινδρομεί επί περίπου ένα χρόνο μετά από μία ηχηρή εκλογική ήττα και θέλει να υπενθυμίσει πως ήταν κυβέρνηση και, κυρίως, πως επιδιώκει να ξαναγίνει.

Η πανδημία δεν του έδωσε την δυνατότητα να πραγματοποιήσει ένα ανοικτό συνέδριο διεύρυνσης που θα ενίσχυε το ηγετικό του προφίλ αλλά ουδέν κακό αμμιγές καλού. Δείχνει να κερδίζει προσώρας την εσωκομματική μάχη και χωρίς το συνέδριο, καθώς όλοι συνειδητοποιούν πως η συνέχιση της παραλυτικής μιζέριας θα έθετε οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός πολιτικής τροχιάς, απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη που κρατά γερά τα πολιτικά και μιντιακά προγεφυρώματα.

Ουδείς αμφισβήτησε το προνόμιό του να ορίσει νέο γραμματέα, να αλλάξει και να ενισχύσει την επικοινωνιακή ομάδα, να ρίξει τον πρώην γραμματέα στην σκληρή αντιπαράθεση της Βουλής και να προβεί σε ανασχηματισμό των τομεαρχών. Αυτά είναι τα καλά νέα.

Από την άλλη κατέστησε σαφές πως η κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας και κυρίως των οικονομικών επιπτώσεών της αποτελούν πλέον τον καμβά του αντιπολιτευτικού αφηγήματος. Είναι βέβαιο πως σε αυτά τα μέτωπα “θα πέσουν κορμιά” και αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο μετά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη με την απάντηση του ίδιου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τον ίδιο τόπο.

Αλλά και στα ελληνοτουρκικά, η περίοδος της μακάριας συναίνεσης φαίνεται πως λήγει. Στα μείζονα Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας συγκλίνουν και θα συνεχίσουν να συγκλίνουν, υπάρχουν, όμως, και τα διόλου ελάσσονα των χειρισμών που δεν θα μείνουν πια στο Συριζαίϊκο απυρόβλητο. Εάν ο πρωθυπουργός φροντίσει να βάλει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο παιχνίδι της ενημέρωσης και της συνεννόησης οι τόνοι θα κρατηθούν υπό έλεγχο, εάν όχι η πορεία προς ένα διάλογο με την Τουρκία υπό την πίεση των εταίρων και συμμάχων θα είναι και εσωτερικά ακανθώδης.

Οι πληροφορίες αναφέρουν πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να προβάλλει αντιστάσεις στα εξοπλιστικά που προωθεί το Μέγαρο Μαξίμου (απόδειξη και της απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την παλαιά λογική του “μόνο βούτυρο και όχι κανόνια”), αρκεί όλα αυτά να γίνουν με διαφάνεια και να καταστήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση συμμέτοχο.

Με τον υπερδραστήριο Δημήτρη Τζανακόπουλο ο Αλέξης Τσίπρας ελπίζει πως θα τιθασεύσει τις τάσεις και, κυρίως, θα μπορέσει να στήσει μηχανισμό από την Ορεστιάδα μέχρι την Καλαμάτα. Ο νέος γραμματέας καλείται να συνειδητοποιήσει τάχιστα πως δεν νοείται κόμμα εξουσίας με κλειστές τοπικές οργανώσεις και περιφερειακά στελέχη που εξακολουθούν να πιστεύουν πως εκπροσωπούν την “αγνότητα” του 3%. Εάν ένα “μπαρουτοκαπνισμένο” στέλεχος του παλαιότερου ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια μπορεί να κάνει καλύτερα τη δουλειά από έναν νηφάλιο αναχωρητή Συριζαίο, είναι προφανές ποιον πρέπει να επιλέξει ο γραμματέας ενός κόμματος εξουσίας. Δίχως πάθη αλλά και χωρίς φόβους περί “πασοκοποίησης”. Εφόσον, δε, κατορθώσει να “εκπαιδεύσει” την αναμφισβήτητη μαχητικότητά του μπορεί να κατορθώσει πολλά, συνομιλώντας άνετα με τους βετεράνους, τους “πρίγκιπες”, τους νεοφερμένους και τους επίδοξους την μεγάλης αυλής ενός κόμματος εξουσίας.

Ο Νάσος Ηλιόπουλος θα κριθεί, ιδιαίτερα μετά την επιτυχημένη διαδρομή του Αλέξη Χαρίτση υπό δυσμενείς, μάλιστα, συνθήκες. Έχει την απαραίτητη “σκευή”. Ένας ευγενής άνθρωπος με ενδιαφέροντα πολιτικά χαρακτηριστικά που πρέπει να μπει στην αρένα της αντιπαράθεσης με αντανακλαστικά δευτερολέπτου. Το γεγονός πως, έστω και μετά από κυοφορία αρκετών μηνών, ο εκπρόσωπος Τύπου αποκτά τρεις αναπληρωτές είναι σημαντικό για ένα κόμμα που το προηγούμενο διάστημα έχανε τα… σαββατοκύριακα, ή απαντούσε με τον καινοφανή και αμυντικό μηχανισμό των “πηγών ΣΥΡΙΖΑ” ( πρόβλημα δομής και νοοτροπίας και όχι προσώπων). Ο πολιτικός πολιτισμός που επέδειξε απέναντι στον ήπιο και συναινετικό Κώστα Μπακογιάννη είναι προφανές πως δεν αρκεί στην “κοινωνική κόλαση” (όπως είπε ο ίδιος ο Τσίπρας) του χειμώνα.

Όλα αυτά δεν πρόκειται να μεταβάλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια στιγμή, από γκρινιάρη συνταξιούχο του καφενείου σε μαχητικό μεταλλωρύχο (για να θυμηθούμε άλλες εποχές). Ούτε και χρειάζεται κάτι τέτοιο. Το αντιπολιτευτικό αφήγημα πρέπει να είναι εποικοδομητικό και να καταλήγει σε ένα “δια ταύτα” κάθε φορά. Ο Τσίπρας, ο Τζανακόπουλος και ο Ηλιόπουλος, μαζί με τη νέα ομάδα τομεαρχών οφείλουν την ώρα που κάνουν αντιπολίτευση (σε αυτά που πρέπει να γίνεται) να παραθέτουν και πειστικό εναλλακτικό αφήγημα διακυβέρνησης. Κι αυτό ακόμα δεν υφίσταται. Η αντιπολιτευτική τακτική δεν οδηγεί μέσω κάποιου αυτόματου μηχανισμού και σε αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.

Κι αυτή είναι η επόμενη μεγάλη –και ίσως σπουδαιότερη– δουλειά που πρέπει να γίνει. Με τις κάπες της εσωτερικής σύγκρουσης κρεμασμένες για να σκονίζονται και όχι για να φορεθούν στην παραμικρή αφορμή…