Ο Δημήτρης Ινδαρές γράφει για τον Βασίλη Μάγγο: Τα θύματα της κρατικής αυθαιρεσίας δεν είναι παράπλευρες απώλειες

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές, ο άνθρωπος που μαζί με την οικογένειά του δέχθηκαν την ωμή αστυνομική βία στην υπόθεση με την εισβολή της αστυνομίας στην κατοικία τους στο Κουκάκι (στο πλαίσιο επιχείρησης σε διπλανή κατάληψη), παρεμβαίνει με ένα ενδιαφέρον κείμενό του στο Facebook σχετικά με την άλλη υπόθεση (αστυνομικής βίας) του Βασίλη Μάγγου από τον Βόλο. Ο νέος έχασε την ζωή του περίπου ένα μήνα μετά αφού είχε υποστεί βαρύ ξυλοδαρμό από αστυνομικούς.

Γράφει ο Δημήτρης Ινδαρές:

Ατυχή συμβάντα ή παράπλευρες απώλειες;

Υπάρχουν γεγονότα που ξεχνιούνται για να προχωρήσει η ζωή μπροστά. Υπάρχουν όμως άλλα που πρέπει πάση θυσία να μείνουν στο προσκήνιο, εκκρεμότητες που πρέπει να λυθούν. Τραύματα που ζητούν κάθαρση, γιατί αφορούν την ίδια την υπόσταση του ανθρώπινου είδους, του πολιτισμού μας.

Με τους ανθρώπους που βασάνισαν βάναυσα τον Βασίλειο Μάγγο ζούμε στην ίδια πολιτεία. Με τους προϊσταμένους τους συναλλασσόμαστε ως πολίτες, με τους φόρους μας πληρώνουμε τους μισθούς τους σε όλο το βάθος της ιεραρχίας.

Η δημοσιότητα αυτής της εξαιρετικά σοβαρής υπόθεσης, των δεινών που υπέστη ένας νέος συμπολίτης μας σε Α.Τ. του Βόλου σε καιρούς δημοκρατίας, δεν έχει λάβει την έκταση που της οφείλεται. Το θέμα της αμείλικτης αντιμετώπισης της εξωφρενικής αυθαιρεσίας κρατικών οργάνων δεν αξιολογείται δυστυχώς ακόμη ψηλά στην ατζέντα των συσκέψεων των μέσων(*). Για λόγους που μπορεί ο καθένας ν’ αντιληφθεί, όποιος τουλάχιστον θελήσει να κοιτάξει για μια στιγμή χωρίς χρωματιστά γυαλιά το φως της μέρας, η προσέγγιση της πραγματικότητας εξακολουθεί γίνεται με κριτήρια φρονηματικά. Αρχές που προβλέπονται από το ίδιο το σύνταγμα, εφαρμόζονται (η δεν εφαρμόζονται) επιλεκτικά, την ώρα μάλιστα που όλοι εκφράζουμε αποτροπιασμό για την υπόθεση Φλόϊντ στις ΗΠΑ.

Δεν πρόκειται για μια υπόθεση στις παρυφές αλλά στον πυρήνα του πολιτεύματος. Όσο δεν ενεργοποιούνται τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και κάποια απαράδεκτα για το πολίτευμα γεγονότα εξωθούνται πίσω κι από τις υποσημειώσεις της επικαιρότητας, τόσο θα δικαιώνονται οι δύσπιστοι για τη λειτουργία (και την ύπαρξη) της δημοκρατίας στη χώρα. Όσο τα θύματα δεν λαμβάνουν την ενεργή συμπάθεια των θεσμών που εγγυώνται τη λειτουργία του πολιτεύματος, τόσο θα συντηρείται ένας φρονηματικός διχασμός που θ’ αθροίζει θύματα σαν εμφύλιος.

Τα θύματα της κρατικής αυθαιρεσίας σε μια δημοκρατία “ζωντανή” δεν είναι παράπλευρες απώλειες ούτε ατυχή συμβάντα, για να χάνονται στους διαξιφισμούς εντυπώσεων των κομματικών αντιπαραθέσεων. Είναι απαράδεκτες εκτροπές συγκεκριμένων ανθρώπων, με όνομα κι επώνυμο. Με προϊσταμένους εμπνευστές ή έστω προστάτες. Όσο δεν καταλογίζονται ευθύνες στα σοβαρά και στο αναλογούν μέτρο, οι έκνομες συμπεριφορές θα ενθαρρύνονται. Και οι θύτες θα καθίστανται απρόσωποι μηχανισμοί που θ’ αυτονομούνται από το δημοκρατικό πλαίσιο.

Είναι ολέθρια η αμηχανία της πολιτείας όταν αποδεικνύεται εχθρική απέναντι στη νέα γενιά, την ώρα που πρέπει να την πείσει πως το υπονομευμένο από τον πελατειασμό και τον τυφλό κομματισμό πολίτευμα της Δημοκρατίας είναι πράγματι το καλύτερο ή έστω το λιγότερο κακό ανάμεσα στα γνωστά διαθέσιμα. Η ευθυγράμμιση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, η δυσκινησία της δικαστικής και η σε μεγάλο βαθμό χειραγώγηση της τέταρτης, είναι καταστάσεις βαθύτατα προβληματικές. Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και το τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος της Γενικής Ασφαλείας μάλλον δεν είναι σώφρον να διαχειρίζονται όπως διαχειρίζονται τόσο σοβαρά διακυβεύματα. Το ζούμε με την τραγική σε βάρος μας, των παιδιών μου κι εμένα, κακοποίηση και σκευωρία από το πουθενά, στο ίδιο μας το σπίτι. Για να σώσουν κάποιοι τις καρέκλες τους, να παρουσιάζουν εμάς σαν εκείνους που απέτυχαν να συλλάβουν. Γιατί όταν το αφήγημα γίνεται πιο ισχυρό από την ίδια την αλήθεια, εκτρέφει τελικά το τέρας της αυθαιρεσίας.

Ο Βασίλειος, ο γιος του Γιάννη, γεννήθηκε και χάθηκε στην ίδια πολιτεία που μοιραζόμαστε όλοι οι έλληνες πολίτες. Ήταν ένα απ’ τα παιδιά μας, τους συμμαθητές μας, τους συμπολίτες μας. Το bullying των αστυνομικών θα έπρεπε να είναι καθολικά κατακριτέο. Όσο θα πνίγονται τα δάκρυα που οφείλονται από όλους σε κάθε θύμα της εμπάθειας και της μισαλλοδοξίας, τόσο θα ξεραίνεται το δένδρο της Δημοκρατίας μας.

*Μόνο στο κομματικό έντυπο της Αυγής (2.8.2020) βρήκα τη μαρτυρία του πατέρα του Βασιλείου, Γιάννη Μάγγου, που περιγραφει όσα οδυνηρά βίωσε ο γιος του. Ένα απαράδεκτο περιστατικό, όνειδος για το πολίτευμα, εξωθείται στη μια πλευρά της ζυγαριάς του διχασμού που μας δυναστεύει. Τα κομματικά ακροατήρια μπορεί να αισθάνονται καλά. Οι ενεργοί πολίτες δεν πρέπει.

(φωτ: The Sacrifice, Andrei Tarkovskij,1986)