Το μακρύ καλοκαίρι του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει μάθει να χάνει. Από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με την διαρκή άνοδο του κόμματός του μέχρι που το έφερε στην εξουσία με την ορμή του αντιμνημονίου. Η εκλογική ήττα του στοίχισε πολύ και γιατί στενοί του συνεργάτες τον κρατούσαν στην αυταπάτη της μικρής διαφοράς πείθοντάς τον για τη τριπλή εκλογική αναμέτρηση που αποτέλεσε θρίαμβο του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου.

της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΠΑΝΟΥ

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάλαβε ούτε τότε τη δυναμική του αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύματος, δεν την καταλαβαίνει ούτε τώρα. Γι αυτό και καθυστερεί, ανακατεύοντας αργά, με τη μεγάλη κουτάλα του αρχηγού, την εσωκομματική σούπα στην φθαρμένη κατσαρόλα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ετσι, μετά την αποκάλυψη της “Παπαδημούπολης”, ψέλλισε μετά από αρκετές μέρες κάτι αποδοκιμαστικό για τον επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει στη θέση του, “μάζεψε” τον Κούλογλου για να μην ανεξαρτητοποιηθεί και υποχρέωσε τον Δ. Παπαδημούλη να δίνει τα λεφτά από τα ενοίκια σε πρόσφυγες σε κοινωνικές δράσεις. Τέλος καλό όλα καλά; Οχι βέβαια. Η σκουριά από τον εξευτελισμό της διακήρυξης για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς λερώνει την αξιωματική αντιπολίτευση.

Μετά τις αποκαλύψεις για τις παρακρατικές πρακτικές του Π. Καμμένου, η Κουμουνδούρου θύμισε ότι τα στοιχεία διαρρέουν από μια δικογραφία η οποία σχηματίστηκε χάρη στη βούληση του Αλ. Τσίπρα για εξάρθρωση ενός παραθεσμικού κυκλώματος αλλά δεν υπήρξε δημόσια δέσμευση ότι ποτέ ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συνεργαστεί με κόμμα τύπου ΑΝΕΛ. Ούτε, φυσικά, ειπώθηκε μια συγγνώμη για την προσβολή του κόσμου της Αριστεράς από τον πολιτικό εναγκαλισμό με τον Π. Καμμένο, ούτε έγινε ουσιαστική αυτοκριτική για το γεγονός ότι ένα κομμάτι των ΑΝΕΛ (αν είναι δυνατόν!) ενσωματώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Υστερα ήρθαν οι αποκαλύψεις Μιωνή και Καλογρίτσα. Προφανώς τα μέσα καθορίζουν το σκοπό. Αλλά η ουσία; Ο Ν. Βούτσης ζήτησε από τον Ν. Παππά να καταθέσει αγωγές και μηνύσεις για να καθαρίσει το όνομά του. Δεν το έκανε. Και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον πίεσε να το κάνει. Αντίθετα, τον κάλυψε πλήρως ενώπιον των βουλευτών και των στελεχών του κόμματός του. Και περιμένει μαζί με τους συντρόφους του νέο γύρο αποκαλύψεων, με τον ίδιο πρωταγωνιστή, ή και με άλλους, για διαφορετικές υποθέσεις, όπως πχ οι δεσμοί του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς Μαδούρο (όπως ακούγεται).

Στο μεταξύ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπερδεμένος στα πλοκάμια της Novartis, έχοντας χάσει το δίκιο του για ένα πραγματικό σκάνδαλο επειδή προσπάθησε να στοχοποιήσει πολιτικούς αντιπάλους με ερασιτεχνικό και ανόητο τρόπο.

Κάποια στιγμή θα γίνει ανασχηματισμός τομεαρχών και η τράπουλα θα ανακατευτεί και θα ξαναμοιραστεί. Μπορεί στο συνέδριο του φθινοπώρου να υπάρξουν αλλαγές προσώπων σε νευραλγικές θέσεις. Μπορεί η Προοδευτική Συμμαχία να αποκτήσει μεγαλύτερο βάρος στους εσωκομματικούς συσχετισμούς και νέα στελέχη να αναδειχθούν. Μήπως θα είναι αυτό το σήμα επανεκκίνησης για τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι κολλημένος στο 20 plus στις δημοσκοπήσεις βλέποντας από πολύ μακριά τη ΝΔ που μπορεί και να ξεπερνάει το 40%, ενώ ο πρωθυπουργός είναι δημοφιλέστατος και με επιρροή σε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων;

Προφανώς όχι. Ισχύει ότι η κοινή γνώμη δεν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στα θέματα διαπλοκής, ότι είναι συνηθισμένη στις παρακρατικές μεθοδεύσεις κάθε εξουσίας, ότι δεν βγάζει άκρη με τους σκελετούς που βγαίνουν από τα ντουλάπια του πολιτικού συστήματος, ότι δεν εμπιστεύεται τα ΜΜΕ και δεν έχει μεγάλες προσδοκίες από τους πολιτικούς ταγούς.

Ισχύει, όμως, επίσης ότι η κοινή γνώμη θέλει ηγέτες που να παίρνουν γρήγορα αποφάσεις, που να κόβουν κεφάλια αν χρειαστεί, και να πείθουν ότι δεν φοβούνται και δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανένα. Κοινωνικό αίτημα είναι ακόμη ένα κατανοητό και ρεαλιστικό όραμα με αρχή, μέση και τέλος για το μέλλον και η διασφάλιση σχετικής ησυχίας στην καθημερινότητα που προϋποθέτει διαχειριστική ικανότητα από τους “πάνω”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει πολλή φασαρία, φαίνεται απρόβλεπτος, ασυνάρτητος, αδέξιος και αλλοπρόσαλλος, δεν δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας και ο Πολάκης στο Facebook ακούγεται πολύ περισσότερο από τον Αλ. Χαρίτση όσες δηλώσεις κι αν κάνει.