Ο Μπογδάνος έχει δίκιο

Όχι ένα αλλά πολλά δίκηα έχει ο κ. Μπογδάνος και οι συν αυτώ, που τον συντρέχουν στη προσπάθειά του να αποκαλύψει το νεομαρξισμό του Netflix και την τορπίλη που αυτό επιχειρεί να βάλει στα θεμέλια του καπιταλισμού και των αξιών του. Όχι των χρηματιστηριακών, αλλά κυρίως των ηθικών αξιών του. Δεν πρόφτασε να ολοκληρωθεί η προβολή του ντοκιμαντέρ για τον Τζέφρι Επστάιν  και οι αμερικανικές αρχές, ωσάν να ξύπνησαν μετά από εφιάλτη, συνέλαβαν προχθές την Γκισλέιν Μάξγουελ, σύντροφο του Τζέφρι και συνδιοργανώτρια των πάρτι παιδοφιλίας.

του Γιώργου Βαρεμένου*

Πριν καταλήξει σε πραγματικό κελί, ο Επστάιν εξαγόραζε για δεκαετίες    -όπως έδειξε το ντοκιμαντέρ- δικαστές και εκδότες, που ήταν έτοιμοι για αποκαλύψεις, ενώ εκινείτο με άνεση στα υψηλά κλιμάκια, από Ντόναλντ Τράμπ μέχρι Κλίντον, τρομοκρατώντας με την φήμη του τα θύματά του. Φαντάζεσαι το Netflix  να ασχοληθεί με την ελληνική δυστοπία και να προβάλει πώς ένας πρωταγωνιστής της παιδοφιλίας μπορεί να γίνει σύμβουλος μελλοντικού πρωθυπουργού και να αποσύρεται απ’ το προσκήνιο με την προτροπή να μείνει στην άκρη μέχρι να ξεχασθεί το θέμα;

Αντί να χρηματοδοτεί το Netflix ντοκιμαντέρ με μεταμεληθέντες προστατευόμενους μάρτυρες όπως ο Τομάζο Μπουσκέτα, που οδήγησαν στο εδώλιο σχεδόν όλη την Μαφία, να προβάλει ντοκυμαντέρ για το πώς ένα μεγάλο σκάνδαλο σαν εκείνο της Novartis μπορεί να μετατραπεί σε σκευωρία και οι προστατευόμενοι μάρτυρες να απειλούνται με λυντσάρισμα, μέχρι του σημείου να προσφερθεί η Αμερική να τους παράσχει καταφύγιο! Ο κατηγορούμενος υπουργός να απειλεί με φυλάκιση μια γυναίκα δικαστή που επιμένει στην έρευνα, τη στιγμή που ο σύζυγος άλλης δικαστού που προβάλλεται ως φορέας αποκαλύψεων να ελέγχεται για συμμετοχή στο σκάνδαλο.

Αν ο νεομαρξισμός του Netflix εισβάλει στην μπανανία της Ευρώπης, τί πρόκειται να απομείνει απ’ τον τριτοκοσμικό καπιταλισμό της; Δηλαδή να φθάσουμε στο σημείο το Netflix να γυρίσει μια σειρά ντοκυμαντέρ για το πώς μια οικογένεια μπορεί να επιβληθεί με την λαϊκοί ετυμηγορία σ’ ένα μικρό ειδυλλιακό κράτος όχι της Καραϊβικής, αλλά της μεσογειακής Ευρώπης, με ιστορίες για αρχαιοκαπηλίες, παρακολουθήσεις, υποκλοπές, καταλόγους χρηματοδοτήσεων, ενδοοικογενειακές ίντριγκες, προδοσίες προστατευόμενου νεαρού υπουργού Εξωτερικών προς τον Πρωθυπουργό του και, κατόπιν, συνεργασία του “προδότη” με τον γιό του προδομένου πρωθυπουργού για να ανελιχθεί ο γιός σε πρωθυπουργό και να συγκρουσθεί στο τέλος ο γιός με τον “προδότη” πρώην πρωθυπουργό. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα.

Ώρα είναι τώρα, με αφορμή το ελληνικό φαινόμενο, ν ’αρχίσει το Netflix σειρές με τίτλο “Δικαιοσύνη και ΜΜΕ”, όπως κάνει με αφορμή τις ΗΠΑ. Ή, αντί για τον Μπερλουσκόνι και τα μπούγκα-μπούγκα  πάρτυ, ν’ ασχοληθεί με την αιμομιξία μεταξύ πρώτης και τέταρτης εξουσίας.

Είναι όμως αυτά θέματα κατάλληλα για ένα χριστεπώνυμο πλήθος, που καλείται κάθε φορά να συμβάλει με την ψήφο του στην ανατροπή των μαρξιστών;

Ένα ερώτημα παραμένει υπόρρητο και μάλλον αυτό θέλουν να θέσουν οι ακροδεξιοί, αλλά παρασύρονται απ’ την αντιμαρξιστική υστερία και τον μανιχαϊσμό του μαύρου-άσπρου: Πώς είναι δυνατόν το Netflix να υποσκάπτει την καπιταλιστική ιδεολογία; Το να γίνει δεκτός ο ισχυρισμός ότι ο καπιταλισμός μπορεί να σου πουλήσει και το σχοινί που θα τον κρεμάσεις, τους είναι αδιανόητο. Μήπως, όμως είπε κάτι επ’ αυτού ο Μαξ Βέμπερ; Ή μήπως κι αυτός ήταν κρυφοαριστερός και πρέπει να ανατρέξουν στον Ντ’ Ανούντσιο ή, τέλος πάντων, στον συγκαιρινό μας Όρμπαν για κάτι πιο εύληπτο; 

*Ο Γιώργος Βαρεμένος είναι Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας ΣΥΡΙΖΑ και Τομεάρχης Υποδομών-Μεταφορών