“Βορίδειο θεώρημα” και μιμητές…

Όταν ο Μάκης Βορίδης και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος λένε περίπου το ίδιο πράγμα, η απάντηση για τον δεύτερο είναι σχετικά απλή: “Ποιος το είπε; Ο Μπογδάνος; Α, καλά”. Κακώς, βεβαίως, γιατί το δηλητήριο σε μικρές ποσότητες προκαλεί “μιθριδατισμό”, αλλά αυτή είναι η μοίρα των “μιμητών”.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Με τον Μάκη Βορίδη δεν είναι το ίδιο. Εάν ο χώρος της ελληνικής “ultra right” αποκτούσε οργανωτική συγκρότηση και ιεραρχία, ο Άδωνις Γεωργιάδης θα μπορούσε να είναι εξαιρετικός επικοινωνιακός εκπρόσωπος, με υπασπιστή τον Μπογδάνο, ο Μάκης Βορίδης, όμως, θα ήταν ο ύψιστος θεωρητικός καθοδηγητής. Δεινός ρήτορας, χαρισματικός, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι αυτός που σχηματίζει την θεωρία και την “αποστολή”. Οι άλλοι είναι απλοί “στρατιώτες”.

Λέει, για παράδειγμα, ο θερμόαιμος βουλευτής της Α’ Αθηνών σχετικά με το “έγκλημα χωρίς δικαίωση” της Marfin:

Πρόκειται για κακότεχνο “copy paste” της κεντρικής και άριστα επεξεργασμένης ιδέας του “Βορίδειου θεωρήματος”:

«Ο κ Τσίπρας έπρεπε κάτι να βρει να πει προκειμένου να αποφύγει την ταύτισή του γιατί διατηρεί επίμονα τις εκλεκτικές συγγένειές του με τον συγκεκριμένο χώρο. Αυτός ο χώρος που εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας, εγώ δεν τον ταυτίζω. Δεν λέω ότι είναι το ίδιο. Λέω όμως ότι διατηρεί μια προνομιακή σχέση με αυτούς που ευθύνονται με την ευρεία έννοια με αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα»

Κλασικός και ακλόνητος επαγωγικός κανόνας [Στην μαθηματική λογική, συμπερασματικός κανόνας ή επαγωγικός κανόνας (inference rule) είναι μια συνάρτηση από σύνολα προτάσεων σε προτάσεις. Ο ορισμός της συνάρτησης λέγεται σύνολο προϋποθέσεων ή απλούστερα προϋποθέσεις ή υποθέσεις, και η τιμή της συνάρτησης λέγεται συμπέρασμα] :

Το συμπέρασμα εκμαιεύεται υποδόρια μέσα από την παράθεση των “υποθέσεων”:

Πρώτον, «Διαδηλωτές αναρχικοί, ακροαριστεροί πήγαν και πέταξαν μολότοφ (στην Marfin), με αποτέλεσμα να καούν αθώοι άνθρωποι εργαζόμενοι μέσα στο συγκεκριμένο κτίριο».

Δεύτερον, «Eχει προκύψει απολύτως ότι το συγκεκριμένο πλήθος έχει συγκεκριμένη ταυτότητα στις συγκεκριμένες διαδηλώσεις. Δεν ήταν διαδηλωτές της Νέας Δημοκρατίας”.

Τρίτον, Ο Τσίπρας διατηρεί (επίμονα) εκλεκτικές συγγένειες με τον συγκεκριμένο χώρο, με αυτούς, δηλαδή, που ευθύνονται με το αποτρόπαιο έγκλημα.

Το “συμπέρασμα” προκύπτει ως η αβίαστα σαφής λύση της εξίσωσης. Τσίπρας+εκλεκτική συγγένεια= ταύτιση με τους δολοφόνους των εργαζομένων της Marfin.

Σε ένα ιδεολογικό ντιμπέϊτ θα μπορούσαν να διατυπωθούν “αντίπαλα” επιχειρήματα.

Επί πολλά χρόνια, για παράδειγμα, η επίσημη και η “ημι-επίσημη” Νέα Δημοκρατία έκρυβε στους φοριαμούς της τους σκελετούς της κάλυψης που παρείχε στον δολοφόνο του Νίκου Τεμπονέρα.

Ακόμα και σήμερα, λοιδωρεί την “συγγνώμη” του τότε υπουργού Εσωτερικών και τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα.

Είχε πει τότε ο κ. Παυλόπουλος:

“Σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογείται σε μία σύγχρονη και δημοκρατική Αστυνομία έστω και μεμονωμένο περιστατικό το οποίο συνιστά επίθεση κατά ανθρώπου και πολύ περισσότερο αφαίρεση ζωής

Η Αστυνομία είναι δίπλα στον πολίτη, η Αστυνομία προστατεύει τον πολίτη και τα δικαιώματά του. Για αυτό, πολλές φορές και στην Βουλή, στο πλαίσιο της νομοθετικής εργασίας και στο πλαίσιο του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου έχω τονίσει, και έχω κατακριθεί για αυτό, αλλά δέχομαι την κατάκριση, ότι προτιμούμε να βλέπουμε την Αστυνομία αμυνόμενη προστατεύοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου, προπηλακιζόμενη πολλές φορές, από το να υπάρχει οποιαδήποτε επίθεση η οποία να είχε οποιαδήποτε βλάβη εναντίον ανθρώπου και πολύ περισσότερο την αφαίρεση ζωής”.

Μεγάλη μερίδα στελεχών της Ν.Δ δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την “συγγνώμη” Παυλόπουλου και την προσέγγισή του σχετικά με τον ρόλο της Αστυνομίας. Ούτε και ο σημερινός πρωθυπουργός, καθώς αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους με τους οποίους “επένδυσε” την αρνητική του ψήφο στην προεδρική εκλογή του 2015.

Να εικάσει κανείς πως η στάση αυτή συνιστά “εκλεκτική συγγένεια” μιας παράταξης και ενός αρχηγού με τους δολοφόνους του Γρηγορόπουλου; Δεν θα έπρεπε.

Μπορούν να αναφερθούν πολλά τέτοια περιστατικά. Κάθε πλευρά μπορεί να “αλιεύσει” κάποια και να προβάλλει την δική της πλευρά των πραγμάτων.

Ο Μάκης Βορίδης έχει την χαρισματικότητα να “ιδεολογικοποιεί” τις πιο ακραίες εκδοχές της πολιτικής τοξικότητας. Να καθιστά ακόμα και την διχαστική ρητορική πολιτικό επιχείρημα. Να εντοπίζει τις μικρές αμηχανίες και τις εμμονές των “αντιπάλων” που του προσθέτουν “πειστήρια” για να καταστήσει λογικό τον δικό του επαγωγικό κανόνα.

Είναι,αναμφίβολα, ο πιο ισχυρός μεταξύ πολλών που ακολουθούν. Είναι αυθεντικός διότι δεν προσποιείται προς άγραν ευκαιριακών οπαδών. Γι αυτό και οικοδομεί αργά αλλά στέρεα μια αντίληψη πολλαπλώς επικίνδυνη…

Έχουν, πράγματι, νόημα όλα αυτά; Ως σχεδιασμός μιας προσωπικής στρατηγικής, ίσως. Ως κεφάλαιο πολιτικής αντιπαράθεσης μπροστά στα υπαρξιακά προτάγματα της χώρας, της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, επ΄ ουδενί.

Προσφέρεται, δυστυχώς, αυτή η συζήτηση για συναθροίσεις στο Κολοσσαίο. Και τα Κολοσσαία είναι συχνά πιο ελκυστικά από τα εντευκτήρια των ήπιων και τεκμηριωμένων αντιπαραθέσεων. “Κόβουν εισιτήρια”…