“Σερίφης” στην πόλη που φοβάται…

Όταν ο φόβος πλακώνει την μικρή πόλη για την συμμορία που καταφθάνει, οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους και κρυφοκοιτάζουν από τις γρίλιες, ελπίζοντας πως ο σερίφης θα την οχυρώσει σωστά, κι αν χρειαστεί θα αναμετρηθεί αποτελεσματικά με τους “εισβολείς”. Γνωστές εικόνες, από τα αριστουργήματα των “γουέστερν” μέχρι τα “σπαγγέτι” τρίτης διαλογής.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Η αποτύπωση αυτού του πάνδημου φόβου στις δημοσκοπήσεις της εποχής του κοροναϊού αναδεικνύει, αυτονόητα, και τις πολιτικές επιπτώσεις στο συλλογικό υποσυνείδητο. Οι έγκλειστοι πίσω από τα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών επικοινωνούν με την ζοφερή πραγματικότητα μέσω της “ασφάλειας” που ενσαρκώνει ο “εθνικός επιδημιολόγος” Σωτήρης Τσιόδρας και της καλά οργανωμένης απευθείας “τηλεοπτικής” επαφής του πρωθυπουργού με τους πολίτες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο “σερίφης” που μπορεί να αποτρέψει την εισβολή της συμμορίας (του κοροναϊού) και η επιδεξιότητα των “βοηθών” του ενισχύει και διευκολύνει τον ρόλο του.

Η αποδοχή της αποτελεσματικότητας της υγειονομικής ασπίδας είναι οριζόντια σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Το ένστικτο επιβίωσης δεν έχει ιδεολογικές, κομματικές ή ταξικές αποχρώσεις. Όλοι θέλουν να ζήσουν, όλοι θέλουν να προστατεύσουν τις ζωές των δικών τους ανθρώπων. Είτε ζουν στην Εκάλη, ή στο Περιστέρι, είτε ψηφίζουν Ν.Δ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝ.ΑΛ.

Η έως τώρα διαχείριση της υγιεινομικής πλευράς της κρίσης είναι ικανοποιητική (οι συγκρίσεις με άλλες χώρες το επιβεβαιώνουν), η, δε, επικοινωνιακή της διάσταση συνιστά, αναμφίβολα, ένα εξαιρετικό μοντέλο crisis managment. Ακόμα και οι κραυγές αγωνίας των γιατρών και των νοσηλευτών, ή η επισήμανση των λαθών, χάνονται μέσα στην βουή του φόβου και την μιντιακή ιεράρχηση.

Ο πρωθυπουργός έχει βγάλει στην πρώτη γραμμή μια μη πολιτική task force. Τους “ειδικούς” και τους “τεχνοκράτες”, όπως ενδελεχώς ανάλυσε στη συνέντευξή του στην Κριστιάν Αμανπούρ, στο CNN, και όπως επανέλαβε από το βήμα της Βουλής.

Ο λοιμωξιολόγος Τσιόδρας, ο “επί του πεδίου” Χαρδαλιάς, ο τεχνοκράτης Κοντοζαμάνης, η εκ της αγοράς Απαλλαγάκη, συγκροτούν μια ομάδα –κυρίως ο πρώτος– που μπορεί να εμπνεύσει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους φοβισμένους πολίτες απ΄ ότι υπουργοί παλαιάς κοπής και στελέχη που έχουν εκτεθεί κατά το παρελθόν για κάποιες απόψεις τους. Η πολιτική κάνει σκοπίμως ένα βήμα πίσω για να προστατευθεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός εισέρχεται στο κάδρο μόνο ως “leadership” και εγγυητής.

Εάν τα πρόσωπα της πρώτης γραμμής επιτύχουν, ο κυβερνήτης θα εισπράξει –δικαίως– τα θετικά των επιλογών του, εάν –ο μη γένοιτο– αποτύχουν, θα αποδειχθούν, εκ των πραγμάτων, “αναλώσιμοι”.

Σε όλα αυτά δεν υπάρχει “χώρος” για την αντιπολίτευση. Όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η ανθρώπινη ζωή, δεν περιμένει κανείς να τον σώσει ο Τσίπρας, η Γεννηματά, ο Κουτσούμπας, ο Βαρουφάκης, ή ο Βελόπουλος. Στις πραγματικές ή επικοινωνιακά διαμορφούμενες “συνθήκες πολέμου“, η συναίνεση εκμαιεύεται, απαιτείται, θεωρείται αυτονόητη. Ακόμα και όταν ανιδιοτελώς προσφέρεται δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο ως “αναγκαία”. Από τους πλέον τοξικούς και ως “προσχηματική”.

Όσο η πανδημία δεν εξαπλώνεται και δεν ζούμε εικόνες Ιταλίας, Ισπανίας ή Ηνωμένων Πολιτειών, τόσο περισσότερο θα ενισχύεται επικοινωνιακά, δημοσκοπικά και πολιτικά η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός.

Οτιδήποτε άλλο δεν εκλαμβάνεται ακόμα ως σοβαρό. Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί (για να είμαστε δίκαιοι) λένε “δαπανήστε”, η κυβέρνηση και η προβεβλημένη task force της πρώτης γραμμής λένε “ζήστε”. Το δεύτερο μήνυμα είναι πανίσχυρο και τίποτε δεν μπορεί να το αναιρέσει σε αυτή τη φάση της πανδημίας.

Όταν έχεις συγγενή ή γνωστό σε νοσοκομείο αναφοράς τι να σκεφτείς για το ευρωομόλογο και τον Αρμαγεδδώνα της ανεργίας και της ύφεσης που έρχεται. Περνούν -κακώς– σε δεύτερη μοίρα.

Όλα αυτά οδηγούν σε μια αναμέτρηση με την πραγματικότητα και τις επιλογές που γίνονται (τώρα) σε δεύτερο χρόνο, όταν θα εκλείψει από την πόλη ο φόβος. Εκείνη θα είναι πιθανότατα και η στιγμή που θα ληφθούν κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις. Όσο πιο δυσοίωνες θα είναι οι προβλέψεις για την οικονομία και την απασχόληση, τόσο πιο ακαριαίες θα είναι οι αποφάσεις που θα λάβει ο πρωθυπουργός.

Όλα τα ενδεχόμενα θα εξεταστούν ανάλογα με τις υγειονομικές “νίκες” που θα έχουν επιτευχθεί και τις πιθανές “ήττες” που μπορεί να διαγράφονται στον ορίζοντα. Τότε, ο Τσιόδρας θα έχει εκτελέσει το καθήκον του (ας τον στηρίξουμε όλοι γι αυτό) και θα έχει φτάσει η ώρα των πολιτικών και της πολιτικής.