Τα φέρετρα του Μπέργκαμο δεν είναι ορατά από το Βερολίνο…

“Πριν από δύο εβδομάδες, η μεγαλύτερη ανησυχία της Γερμανίδας καγκελαρίου ήταν να βρεί τον/την διάδοχό της και μια ζωή μετά την πολιτική. Η τωρινή συγκυρία (σ.σ κρίση του κοροναϊού) την βρίσκει στο επίκεντρο μιας κρίσης, την οποία οι περισσότεροι θεωρούν ως την σοβαρότερη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο”.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Με αυτό τον τρόπο ξεκινά την ανάλυσή του ο ανταποκριτής του Politico από το Βερολίνο.
“Η πανδημία του κοροναϊού είναι μια ανθρώπινη τραγωδία με πιθανές βιβλικές επιπτώσεις“, όπως συμπληρώνει, ανέφερε στην παρέμβασή του ο πρώην επικεφαλής της ECB Μάριο Ντράγκι.

Το θέμα, όμως, για μια ηγέτιδα δύναμη, όπως η Γερμανία, και για την πολιτικά που εμβληματικά προσδιόρισε την ευρωπαϊκή “αρχιτεκτονική” της τελευταίας 15αετίας, δεν είναι ο σχολιασμός της ζοφερής επικαιρότητας. Ούτε καν οι καλχικές προβλέψεις για την επόμενη μέρα.
” Πιστεύω ότι με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) έχουμε ένα εργαλείο κατάλληλο για τις κρίσεις, το οποίο μας ανοίγει πολλές δυνατότητες, οι οποίες δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση τις θεμελιώδεις αρχές μας”, είπε χθες η Άνγκελα Μέρκελ, την ώρα που αναγνώρισε πως οι συνέπειες της σημερινής κρίσης θα είναι βαρύτερες εκείνης του 2008.

Υπάρχει, όμως, μια ιστορικών διαστάσεων διαφορά μεταξύ της Lehman Brothers- και όσων ακολούθησαν- και του Covid 19. Το “2008” δεν στοίχισε ούτε μια ανθρώπινη ζωή στην χώρα της. Σήμερα, περίπου 45.000 Γερμανοί έχουν προσβληθεί από τον κοροναϊό και 253 έχουν πεθάνει. Στην Ιταλία και την Ισπανία πολλές χιλιάδες. Αλλά το κονβόϊ με τα φέρετρα στο Μπέργκαμο -και αλλού- δεν είναι ορατά από την μεγάλη τζαμαρία του Ράϊχσταγκ.

Η Άνγκελα Μέρκελ απέρριψε την ιδέα της έκδοσης ευρω-ομολόγου (corona-bond) επειδή κάτι τέτοιο θα έθετε “υπό αμφισβήτηση τις θεμελιώδεις αρχές μας”. Δηλαδή, τις “θεμελιώδεις αρχές” της Γερμανίας, οι οποίες σε αυτές τις περιστάσεις ανθρωπιστικού και οικονομικού Αρμαγεδδώνα, υπερτερούν της μιας και αδιαμφισβήτητης “αρχής” του δυτικού (και παγκόσμιου) πολιτισμού: την ανθρώπινη ζωή.
Οι αισιόδοξοι προέβλεπαν, πριν 2-3 χρόνια, πως η κρίση της Ευρωζώνης θα προκαλούσε την “ανάνηψη” του Βερολίνου από την έπαρση και εκδικητικότητα του γερμανικού imperium. Το γεγονός ότι ο παντοδύναμος εκπρόσωπος αυτής της “σχολής”, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε αποχώρησε και έδωσε τη θέση του στον σοσιαλδημοκράτη Όλαφ Σολτς, θεωρήθηκε καλός οιωνός. Όπως και το γεγονός ότι η ίδια η Μέρκελ βρίσκεται στας δυσμάς του πολιτικού της βίου και, ως εκ τούτου, θεωρήθηκε πως θα επιδίωκε έναν άλλο (εμβληματικό) ρόλο στην οικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης.
Η διάψευση αυτής της αισιοδοξίας είναι παταγώδης.

Η στάση της Γερμανίας στην τηλεδιάσκεψη των Ευρωπαίων ηγετών επιβεβαίωσε εκείνους που πιστεύουν πως η σχέση της με τον αμοραλιστικό καλβινισμό είναι γονιδιακή.
Οι κανόνες είναι για τους άλλους, η Γερμανία μπορεί –ή νομίζει πως μπορεί– να αντέξει τις συνέπειες της κρίσης του κοροναϊού, ακόμα κι αν απαιτηθεί να σπάσει την συνταγματική ρήτρα για το χρέος, να καταστρατηγήσει το αξίωμα των ελλειμμάτων και να επιδοτήσει τις δικές της επιχειρήσεις.

Η απόφαση του EUCO για την εκπόνηση “οδικού χάρτη” μέτρων για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, ενόψει του Eurogroup, σε δύο εβδομάδες, είναι μόνο η υποκριτική επίφαση για να κερδηθεί χρόνος που δεν υπάρχει.

Πάνω στους μαζικούς τάφους των νεκρών της Λομβαρδίας -και πολλών άλλων περιοχών ανά την Ευρώπη-, στις έρημες πόλεις και στα συντρίμμια των οικονομιών του νότου, το Βερολίνο οικοδομεί ξανά το imperium που νομίζαμε (κάποιοι) πως είχε εξασθενήσει μπροστά στην συνειδητοποίηση του πόσο κατέστρεψε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις βασικές αρχές της Ένωσης, η προηγούμενη οικονομική κρίση.

Όλες οι δημόσιες εκ των υστέρων ομολογίες σχετικά με το πως καταστράφηκε η Ελλάδα (και όχι μόνον), το 2010, για να διασωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες (Λαγκαρντ, Ντάϊσελμπλουμ, Θαπατέρο, Γιουνκέρ κ.ά), μένουν μετέωρες και ιστορικά άχρηστες.
Οι ίδιοι αισιόδοξοι επιμένουν πως μέσα στο διάστημα των δύο επόμενων εβδομάδων, ή, έστω, λίγο αργότερα, θα νικήσει το μέτωπο της λογικής που συγκρότησαν εκτάκτως ο Μακρόν, ο Σάντσεθ, ο Κόντε, ο Μητσοτάκης κ.ά.
Προσώρας, κι αυτό διαψεύδεται, καθώς η κραυγή του Ιταλού και του Ισπανού πρωθυπουργού δεν κατόρθωσαν να διαπεράσουν τις οπτικές ίνες της τηλεδιάσκεψης.
Μέσα από την “τρύπα” ικανής ευρωπαϊκής ηγεσίες (ο φιλόδοξος Γάλλος πρόεδρος δεν φαίνεται να μπορεί, ακόμα, να υπερβεί τις ενδιαφέρουσες πτυχές του πρόσφατου διαγγέλματός του και να τις κάνει πράξη- και πιθανώς να μην συμβεί ποτέ), η Γερμανία επιστρέφει στο πιο κακό παρελθόν της.
Και μπορούμε πια να είμαστε βέβαιοι πως η Άνγκελα Μέρκελ ίσως βρει τον/την διάδοχό της, και η ίδια πιθανώς κάποιον άλλο συμβολικό ρόλο, ωστόσο η πολιτικά παραπαίουσα (εσωτερικά) χώρα της θα παραμείνει ο μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας για την συνειδητοποίηση του ιστορικού χρόνου για την Ευρώπη.

“Crisis offers German leader one last chance to embrace ‘more Europe”, επιγράφεται η ανάλυση του Politico.eu. Η “τελευταία ευκαιρία”, όμως, έχει μάλλον ήδη απορριφθεί…