Η “στραβή” στη βάρδιά μας…

Η κανονικότητα – ή καλύτερα η προεκλογική υπόσχεση της κανονικότητας – έσβησε πριν καλά καλά αρχίσει. Η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για ελκυστικά πολιτικά αφηγήματα. Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διπλή κρίση, στα ελληνοτουρκικά και το προσφυγικό από τη μια και στη μάχη με τον κοροναϊό από την άλλη.

Της Έλενας Καραμαγκάλη

Η αντιπολίτευση χωρίς κανένα ενδοιασμό και κόμπλεξ βάζει πλάτη. Το είπε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, προσφέρθηκε να βοηθήσει, με συγκεκριμένες προτάσεις στο προσφυγικό-μεταναστευτικό και στην ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που αίφνης από απαξιωμένο και με πλεονάζον προσωπικό, έγινε για την κυβέρνηση η αιχμή του δόρατος για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Έστω κι έτσι, η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι μόνο θετική. Η κυβέρνηση κατάλαβε ότι τα μεγάλα προβλήματα δεν λύνονται με επικοινωνιακό χειρισμό τύπου «κοιτάξτε, ο Πολάκης καπνίζει».

Ας μην ξεχνάμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε βρεθεί επίσης αντιμέτωπη με μια διπλή κρίση, την τρόικα και τη θηλιά χρέους και το προσφυγικό, αλλά δέχτηκε μια λυσσαλέα επίθεση τόσο από έξω όσο και εντός της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή αποτελεί την αντιπολίτευση που οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Και στηρίζει έμπρακτα. Σε όλα; Όχι βέβαια. Διατυπώνει σημαντικές ενστάσεις για τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που κλείνουν λόγω κοροναϊού, για τις τιμές των φαρμακευτικών προϊόντων με μεγάλη ζήτηση, για τη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση στη Δημόσια Υγεία. Επιπλέον, η Προανακριτική συνεχίζει το έργο της, η κυβέρνηση προωθεί τα κλειστά κέντρα κράτησης, τα ξερονήσια παραμένουν στο τραπέζι και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την απόβαση των ΜΑΤ στα νησιά. Σε αυτές τις πτυχές του κυβερνητικού έργου, η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να συναινέσει και οφείλει να κάνει κριτική.

Το προεκλογικό αφήγημα περί κανονικότητας άμα τη εμφανίσει των «νόμιμων ιδιοκτητών» της χώρας έχει παρέλθει οριστικά και αμετάκλητα.

Και αυτό είναι κάτι που δεν αρκεί να το συνειδητοποιούν μόνο οι ηγεσίες των κομμάτων, αλλά να το εμπεδώσουν κραυγάζοντες βουλευτές, πολιτευτές «βασιλικότεροι του βασιλέως» και κομματικά στελέχη με πλούσια δράση στα κοινωνικά δίκτυα, ώστε το μήνυμα να φτάσει σε ολόκληρη την κοινωνία, που το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι ο φανατισμός και η ψηφοθηρία.